قسمت سوم : OTT و IPTV

OTT و IPTV

OTT مخفف Over The Top می‌باشد. بیشتر ما هم اکنون بدون آنکه خودمان بدانیم در حال استفاده از خدمات OTT هستیم. به یک زبان ساده OTT به خدماتی گفته می‌شود که شما از طریق بستر شبکه Service Provider خودتان از آنها استفاده می‌کنید. در اینجا برای درک بهتر یک مثال می‌زنیم: شما یک اشتراک اینترنت 3G از یک Service Provider دارید، همان اپراتوری که خط تلفن خودتان را از او خریداری نموده و تماس‌های GSM و خدمات SMS خود را از او دریافت می‌نمایید. حال اگر شما در بستر آن شبکه 3G از Skype و یا هر یک از خدمات VoIP استفاده کنید تا به خدمات تماس و SMS ارزان‌تر و و رایگان دسترسی پیدا کنید، آنگاه Skype را می‌توان یکی از خدمات OTT به شمار آورد. یا مثلاً فرض کنید این Service provider در یک بسته خدماتی به مشتریان خود تلویزیون کابلی و یا IPTV ارائه می‌کند. حال اگر کاربر این اپراتور از اشتراک اینترنت خود برای دریافت محتوای ویدئویی از تأمین کنندگانی مانند Netflix و یا Amazon بهره ببرد در حقیقت خدمات ویدئویی خود را به جای روش مخابره‌ای (Broadcasting) به روش OTT دریافت نموده است. اکنون دقت کنید که Service provider ای که شما از اینترنت آن برای دسترسی به خدمات OTT استفاده می‌کنید هیچگونه کنترل، حق، مسئولیت و ادعایی نمی‌تواند داشته باشد. دلیل این امر آنست که کاربر باید برای هر گونه استفاده‌ای از اینترنت که تمایل دارد آزاد باشد. اپراتور شبکه فقط بسته‌های IP را از مبدأ تا مقصد حمل می‌کند. اپراتور می‌تواند از محتوای بسته‌ها مطلع شود ولی هیچ کار دیگری نمی‌تواند در رابطه با آن بکند. اینکه یک کاربر به چه طریق ممکن است محتواهای ویدئویی را به روش OTT و در بستر اینترنت مشاهده کند بستگی به تصمیم او در انتخاب روش‌های متنوع موجود در بازار دارد

به طور کلی:

در یک تعریف کلی، OTT به هرگونه خدمت و محتوایی گفته می‌شود که از طریق اینترنت و توسط یک ابزار انتهایی همچون جعبه‌های مبدل مخصوص (STB: Set Top Box) به کاربر نهایی خواهد رسید، به نحوی که مزیت‌های IPTV را از نظر واسط کاربری مناسب برای تلویزیون و سطح کیفیت بالا تا حد زیادی حفظ می‌کند ولی نیاز به شبکه محلی مدیریت شده ندارد و از همان بستر اینترنت برای انتقال محتوا استفاده می‌کند.

 معرفی گستره فناوری‌های تلویزیون تعاملی اینترنتی (OTT)

چند تاریخچه ارائه محتوای ویدئویی بر بستر اینترنت به دهه 90 میلادی بر می‌گردد، ولی خدمات نوینی که تحت عنوان OTT مطرح شده اند، کاملا با اشکال قدیمی‌تر تلویزیون اینترنتی تفاوت دارند. تفاوت اصلی OTT با IPTV آن است که در OTT، تمامی مزایای IPTV نظیر مناسب بودن برای گیرنده تلویزیونی محفوظ مانده است و صرفاً محدودیت نیاز به یک شبکه مدیریت شده و اختصاصی که در IPTV متعارف بود از میان برداشته شده است.

چنانکه میدانیم، فناوری IPTV از اوایل سده جدید میلادی در جهان معرفی و تجاری شده است. اما با توسعه و استانداردسازی بیشتر فناوری، افزایش پهنای باند دسترسی کاربران، افزایش تعدد و تنوع ابزارهایی که به اینترنت وصل می‌شوند و همچنین ظهور سرویس‌‌دهنده‌های ویدئویی پیشرفته و باکیفیت بر بستر اینترنت (مانند Netflix، Hulu وApple iTunes)، به‌تدریج ارائه‌دهندگان خدماتIPTV  متعارف به چالش کشیده شدند و راه برای گسترش OTT باز شد.

از سوی دیگر مشتریان می‌خواستند به محتوای مورد نظر خود «در هر زمان و در هر مکان و با هر وسیله‌ای» دسترسی داشته باشند. لذا تغییر بستر انتقال از «شبکه های مدیریت شده و اختصاصی» به سمت «اینترنت» به‌عنوان یک شبکه همگانی و همه جا در دسترس لازم می‌نمود؛ این گرایش نیز منجر به ایجاد و رشد OTT گردید.

به همین دلایل بود که OTT از سال 2008 در بازار تجاری مشاهده شد و سریعاً گسترش یافت و به موازات آن، Multi-screening یا چندنمایی (به این معنا که اپراتورها محتوای خود را همزمان در قالب گیرنده‌های  گوناگون مانند تلویزیون، کامپیوتر، موبایل و … به کاربر ارائه کنند و تجربه کاربر در انتقال بین این گیرنده‌ها حفظ شود) نیز ممکن گشت. مزایای ایجاد شده توسط OTT بازار این فناوری را با رشد مناسبی همراه ساخته است. همچنین از سال 2009 فناوری تلویزیون‌های متصل (Connected TV) یا تلویزیون‌های هوشمند (Smart TV) نیز در بازار با استقبال روبرو شد که باعث می‌شود واسطهای گیرنده‌های تلویزیونی برای دستیابی به سرویس های OTT از میان رفته و به نوعی در سمت کاربر به قابلیت Plug & Play دست یابیم. هم‌اکنون شرکت‌های مطرح تلویزیون‌ساز جهان مانند سونی، پاناسونیک، ال‌جی، سامسونگ و هایسنس به ساخت این تلویزیون‌ها روی آورده‌اند.